Danielopolina carolynae Spis treści Taksonomia | Opis | Rozprzestrzenienie | Przypisy | Menu...
Thaumatocyprididae
gatunekmałżoraczkarzęduHalocypridarodzinyThaumatocyprididaekarapaksiemonotypowegorodzajuLouisa S. KornickeraIsraela Gregory'ego SohnaCarolyn B. Gastgatunkiem typowymDana L. DanielopolaA. IglikowskiejG.A. BoxshallamonotypowyholotypowejkarapaksieCzułkiegzopoditendopoditfurkiAtlantyku
Danielopolina carolynae[1] | |
Kornicker et Sohn, 1976 | |
Systematyka | |
Domena | eukarionty |
Królestwo | zwierzęta |
Typ | stawonogi |
| Podtyp | skorupiaki |
Gromada | małżoraczki |
| Podgromada | Myodocopa |
Rząd | Halocyprida |
| Podrząd | Halocypridina |
Rodzina | Thaumatocyprididae |
Rodzaj | Danielopolina Kornicker et Sohn, 1976 |
Gatunek | Danielopolina carolynae |
Danielopolina carolynae – gatunek małżoraczka z rzędu Halocyprida i rodziny Thaumatocyprididae. Skorupiak głębinowy o ciele ukrytym w dwuklapkowym karapaksie długości 1,85 mm. Jedyny przedstawiciel monotypowego rodzaju Danielopolina. Znany z pojedynczego okazu samicy z południowego Atlantyku.
Spis treści
1 Taksonomia
2 Opis
3 Rozprzestrzenienie
4 Przypisy
Taksonomia |
Gatunek ten został opisany w 1976 roku przez Louisa S. Kornickera i Israela Gregory'ego Sohna i nazwany na cześć Carolyn B. Gast. Wyznaczony został gatunkiem typowym nowego rodzaju Danielopolina, nazwanego na cześć Dana L. Danielopola. Ponadto w rodzaju umieszczony został wówczas gatunek Danielopolina orghidani[2]. W 2006 roku L. Kornicker i D. Danielopol podzielili rodzaj na dwa podrodzaje: Danielopolina sensu stricto i Danielopolina (Humphrysella). W 2013 roku ukazała się praca A. Iglikowskiej i G.A. Boxshalla. Na podstawie analizy filogenetycznej wyniesiono w niej Humphrysella do rangi osobnego rodzaju, do którego przeniesiono także część gatunków z podrodzaju nominatywnego tak, że obecnie rodzaj Danielopolina uznawany jest za monotypowy z D. carolynae jako jedynym gatunkiem. Gatunek ten znany jest wyłącznie z okazu holotypowej samicy[3].
Opis |
Małżoraczek o karapaksie długości 1,85 mm i wysokości 1,72 mm. Klapy karapaksu w obrysie prawie okrągłe, wyższe z przodu niż z tyłu. Środek klap gładki, pozostała część z siateczkowatą rzeźbą o oczkach pięcio- i sześciokątnych. Przednio-brzuszna krawędź karapaksu jest prosta i ograniczona dwoma stożkowatymi guzkami. Guzek tylno-grzbietowy na prawej klapie karapaksu jest położony bardziej z tyłu niż ten na lewej klapie. Klapy karapaksu w obrysie prawie okrągłe, wyższe z przodu niż z tyłu. Czułki pierwszej pary o ośmioczłonowych gałęziach. Pierwszy człon z dwoma brzusznymi szczecinkami. Czułki drugiej pary mają dziewięcioczłonowy egzopodit z pojedynczą szczecinką na pierwszym członie oraz endopodit z 4 szczecinkami końcowymi i 1 boczną na drugim członie. Występują po 2 długie i 6 krótkich pazurków na każdej blaszce (lamelli) furki[2][4].
Rozprzestrzenienie |
Gatunek głębinowy. Jedyny znany okaz odłowiono na południowym Atlantyku na głębokości 3459 m[2][3].
Przypisy |
↑ Danielopolina carolynae, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
↑ abc Louis S. Kornicker, Israel Gregory Sohn. Phylogeny, ontogeny, and morphology of living and fossil Thaumatocypridacea (Myodocopa: Ostracoda). „Smithsononian Contributions to Zoology”. 219, 1976.
↑ ab Anna Iglikowska, Geoff A. Boxshall. Danielopolina revised: Phylogenetic relationships of the extant genera of the family Thaumatocyprididae (Ostracoda: Myodocopa). „Zoologischer Anzeiger”. 252, s. 469–485, 2013.
↑ Louis S. Kornicker, Thomas M. Iliffe. New Ostracoda (Halocyprida: Thaumatocyprididae and Halocyprididae) from Anchialine Caves in the Bahamas, Palau, and Mexico. „Smithsonian Contributions to Zoology”. 470, 1989. Smithsonian Institution Press.
