Mrthfx

Ekofilozofia stanowi samodzielną naukę filozoficzną charakteryzującą się określoną epistemologią i metodologią. Jest to nurt filozoficzny, gdzie w centrum zainteresowania znajduje się środowisko przyrodnicze i społeczne, a w szerszym ujęciu cały ekosystem ziemski wraz z otoczeniem.

Dziedzina ta zajmuje się badaniem istoty i natury środowiska społeczno-przyrodniczego wraz z jego właściwościami ilościowymi i jakościowymi oraz dwustronnymi związkami przyczyno-skutkowymi pomiędzy środowiskiem a antroposferą.

Zasadniczą strukturę przedmiotową tej nauki stanowią zagadnienia:

• ogólnofilozoficzne związane z istotą i naturą środowiska społeczno-przyrodniczego, jego właściwościami ilościowymi i jakościowymi wraz z zachodzącymi w nich zmianami. Pogłębione rozważania w tym ujęciu stają się podstawą do oceny aktualnego stanu środowiska, jego przemian i wpływu na życie i zdrowie człowieka^[1],


• antropologiczne dotyczące demografii, ontogenezy, migracji ludności, a także pozostałych zagadnień z tej dziedziny tj. nauka, technika, technologia, sztuka i religia^[2],


• aksjologiczne będące wynikiem wartościowania ludzkiego życia i zdrowia. W ramach koncepcji ekofilozofii życie i zdrowie człowieka ujmowane jest jako wartość najwyższa, ale nie absolutna, natomiast środowisko społeczno-przyrodnicze stanowi wartość podstawową i dobro wspólne^[3],


• edukacyjne traktujące o takim wychowaniu sozologicznym w rodzinie, szkole, środkach masowego przekazu, ośrodkach wiary i edukacji, które umożliwia kształtowanie wrażliwości na wartości środowiska społeczno-przyrodniczego^[4].

W ujęciu praktycznym nurt ten umożliwia szeroko rozumiane zastosowanie nauki w ekosystemie.

W ujęciu teoretycznym natomiast ekofilozofia umożliwia poznanie ekosystemów o różnym poziomie złożoności.

Odmiennie, niescjentyczne ujęcie ekofilozofii prezentuje od lat 70-tych XX w. profesor Henryk Skolimowski. Jego źródłowe ujęcie filozofii ekologicznej przyjęło się określać jako eko-filozofia^[5].

Teoretyczne podstawy ekofilozofii |

Źródeł teoretycznych ekofilozofii upatrywać można w:

• filozofii ekologii, która ujmowana jest jako podstawowa teoria i metodologia ekologii^[6],


• ekologii człowieka, która stanowi syntezę antropologii przyrodniczej, ekologii i nauk medycznych^[7],


• ekologii humanistycznej, będącej analizą życia człowieka w jego aspekcie ludzkim i osobowym^[8],


• ekologii głębokiej stanowiącej analizę zagadnień związanych z kryzysem i katastrofami ekologicznymi, a także z upadkiem wartości moralnych człowieka^[9],


• 
  ekozofii,


• filozofii kryzysu ekonomicznego, która stanowi syntezę zagadnień z zakresu etyki, prawa, polityk i ekonomii w odniesieniu do kryzysu ekologicznego^[10],


• ujęciu systemowo informacyjnym ekorozwoju interpretowanym jako prognoza rozwoju człowieka i rozwoju zrównoważonego środowiska^[11],


• praktycznej filozofii przyrody ujmującej szereg zagadnień praktycznych i bioetycznych z zakresu kryzysu ekologicznego^[12][13].

Przypisy |

Bibliografia |

• Zdzisława Piątek: Ekofilozofia. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2008, s. 196. ISBN 978-83-233-2524-6.


• 
  Zbigniew Hull. Ekofilozofia a „filozofia zrównoważonego rozwoju”. „Studia Ecologiae et Bioethicae”. 1 (8), s. 197–205, 2010. Instytut Ekologii i Bioetyki UKSW. ISSN 1733-1218.