Mrthfx

; ;	; Zamek w Czerninie;
	; Zamek w Czerninie;
	; nr rej. nr rej.: 493 z 23.02.1959;
	; ; Zamek w Czerninie, widok od strony zachodniej, 2004 rok;
; Państwo;	; Polska;
Miejscowość;	; Czernina Górna;
Adres;	ul. Zamkowa, 56-200 Góra;
Rozpoczęcie budowy;	przełom XIV i XV wieku;
Zniszczono;	lata 50 XX wieku;
Pierwszy właściciel;	Jan z Czerniny herbu Wierzbna;
	; ; Położenie na mapie gminy Góra; ; ; ; Zamek w Czerninie; ; ; ;
	; ; Położenie na mapie Polski; ; ; ; Zamek w Czerninie; ; ; ;
	; ; Położenie na mapie województwa dolnośląskiego; ; ; ; Zamek w Czerninie; ; ; ;
	; ; Położenie na mapie powiatu górowskiego; ; ; ; Zamek w Czerninie; ; ; ;
	; 51°43′11,65″N 16°37′06,58″E/51,719903 16,618494;
; ;	; Multimedia w Wikimedia Commons;

Zamek w Czerninie Górnej w województwie dolnośląskim, w powiecie górowskim, w gminie Góra.

Historia |

Wieś Schyrnino wymieniana jest w dokumentach z 1308 roku. Wchodziła wtedy w skład dóbr kościelnych. Budowę zamku rozpoczął na przełomie XIV i XV w. kasztelan międzyrzecki Jan z Czerniny herbu Wierzbno. Po jego śmierci w 1423 r. zamkiem zajął się jego syn Jocusch Von der Czyrne, ale już siedem lat później sprzedał majątek niejakiemu Magnusowi von Label. Około 1492 roku zamek wraz z otaczającymi go dobrami trafia w ręce rodziny von Dohna. Ich starania doprowadziły do nadania przywileju lokacyjnego dla miasta przez Władysława Jagiellończyka. W 1538 r. Henryk VII von Dohna sprzedaje majątek i miasto braciom von Stosch z Mojęcic, których potomkowie rozbudowali i ufortyfikowali miasto. W XVII w. miasto było kilkakrotnie świadkiem zmagań wojsk duńskich, szwedzkich i pruskich. Panowała tu także ospa. Pod koniec XVII w. zamek zostaje przebudowany na rezydencję w stylu barokowym przez Abrahama von Stosch. Umarł on bezpotomnie pozostawiając rezydencje najstarszej siostrze Jadwidze Helenie. Po jej śmierci w 1703 r. miasto przeszło w ręce rodziny von Lestwitz. Zmieniało jeszcze kilkakrotnie właścicieli, byli to m.in. Adam Melchior, Jerzy Abraham i Karol Rudolf. Karol Rudolf umarł 9 sierpnia 1803 roku nie pozostawiwszy potomka. Swój majątek zapisał Stowarzyszeniu Dziewic Ewangelickich, którego głównym zadaniem było nauczanie młodych dziewcząt prowadzenia domu. Organizacja przyczyniła się do rozwoju szkolnictwa w okolicznych wsiach. Przetrwała do końca II wojny światowej. Wojnę obiekt przetrwał nienaruszony, po wojnie został upaństwowiony. Przez pewien czas zamieszkiwany był przez pracowników Państwowego Gospodarstwa Rolnego. W latach pięćdziesiątych XX wieku został opuszczony, a jego wyposażenie rozkradzione. Zaniedbany w następnych kilkudziesięciu latach popadł w ruinę.