Mrthfx

Niki de Saint Phalle
Niki de Saint Phalle (1964)
Imię i nazwisko	Catherine Marie-Agnès Fal de Saint Phalle
Data i miejsce urodzenia	29 października 1930 Neuilly-sur-Seine
Data i miejsce śmierci	21 maja 2002 San Diego
Narodowość	francuska
Dziedzina sztuki	malarstwo, rzeźbiarstwo
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Nany

Niki de Saint Phalle (1970), zdj. Lothar Wolleh

Niki de Saint Phalle właśc. Catherine Marie-Agnès Fal de Saint Phalle (ur. 29 października 1930 w Neuilly-sur-Seine, zm. 21 maja 2002 w San Diego) – francuska rzeźbiarka i malarka.

Będąc nastolatką, pracowała jako modelka. Jej zdjęcia ukazały się m.in. w czasopismach „Life” i „Vogue”^[1]. W 1949 poślubiła amerykańskiego pisarza Harry’ego Mathewsa, małżeństwem byli do 1961. Z tego związku urodziło się dwoje dzieci^[2]. W latach 50. zrezygnowała z kariery modelki i zaczęła malować. Wpływ na porzucenie dotychczasowego stylu życia miało przeżyte w tym okresie załamanie nerwowe – malarstwo było rodzajem terapii.

Po rozwodzie z Mathewsem związała się ze szwajcarskim rzeźbiarzem Jeanem Tinguelym^[3]. Na początku lat 60. zasłynęła jako autorka serii obrazów-tarcz strzelniczych. We wnętrzu białego obrazu de Saint Phalle ukrywała pojemniki z farbą, które po jego przestrzeleniu wypływały i malowały dzieło^[4]. W tej samej dekadzie stworzyła swoje pierwsze rzeźby.

Międzynarodową sławę przyniosły jej gigantyczne plenerowe rzeźby i instalacje realizowane wspólnie z Tinguelym. Jako materiału używała poliestru, dzięki czemu jej rzeźby są bardzo kolorowe. W swoich pracach często wykorzystywała motyw kobiecego ciała.

Do najbardziej znanych realizacji artystki należy pokazana w 1966 w Moderna Museet w Sztokholmie olbrzymka – Nana: Hon. En Kathedral (Ona. Katedra), zrealizowana wspólnie z Tinguelym i Per Olofem Ultvedtem^[5]. W długim na 28, szerokim na 9 i wysokim na 6 metrów leżącym na plecach ciele Nany, do którego wchodziło się przez pochwę, umieszczono m.in. kino, ławeczkę dla zakochanych, bar coca-colowy, akwarium czy planetarium oraz szereg instalacji i prac realizujących przedsięwzięcie artystów. Przez pępek zwiedzający wychodzili do Niebieskiej werandy – swoistego hołdu dla Yves’a Kleina.

Od 1994 mieszkała w San Diego^[6], gdzie zmarła 21 maja 2002^[2][7] z powodu niewydolności płuc^[2][6].

Niektóre dzieła artystki |

Place Igor-Stravinsky w Paryżu, widok od strony Centrum Pompidou: w tle kościół św. Mederyka, na pierwszym planie Fontanna Strawinskiego.

• 
  Fontanna Strawinskiego przed Centrum Pompidou w Paryżu^[8]
  


• 
  Nany na placu w Hanowerze^[5]
  


• 
  Ogród Tarota w Toskanii^[5][8]
  


• 
  Sun God(ang.) na terenie uniwersytetu w San Diego

Przypisy |

Linki zewnętrzne |

• 
  Strona poświęcona Giardino dei Tarocchi i Niki de Saint Phalle (niem. • ang. • fr. • wł.)
  


• 
  Biografia artystki (niem. • ang. • fr.)
  


• Artykuł Urszuli Usakowskiej – Wolff o Tinguelym z obszernym opisem Hon