Mrthfx

Iron Maiden Tour
Trasa koncertowa zespołu Iron Maiden
Promowane albumy	Iron Maiden The Soundhouse Tapes Metal for Muthas
Lokalizacje	Europa
Data rozpoczęcia	17 sierpnia 1979
Data zakończenia	21 grudnia 1980
Liczba koncertów	225 odwołanych: 20
Trasy koncertowe zespołu Iron Maiden
Early Days Tour (1976–1979) Iron Maiden Tour (1979–1980) Killer World Tour (1981)

Iron Maiden Tour – trasa koncertowa grupy by Iron Maiden, która promowała pierwszy album studyjny zatytułowany Iron Maiden, jak również oficjalnie wydane na czarnym krążku, oryginalne demo The Soundhouse Tapes i przekrojową kompilację Metal for Muthas, przynoszącą wybór nagrań debiutujących wówczas formacji tzw. „Nowej Fali Brytyjskiego Heavy Metalu”. Począwszy od 17 sierpnia 1979 roku zespół pod opieką managera Roda Smallwooda ruszył w intensywny objazd klubów Wielkiej Brytanii, najczęściej koncertując w Londynie i okolicach. W drugiej połowie 1979 roku skład grupy (oprócz S. Harrisa, P. Di’Anno i D. Murraya) uzupełniali: Tony Parsons – gitara oraz Doug Sampson – perkusja. Dopiero z początkiem 1980 roku w składzie pojawili się gitarzysta Dennis Stratton i uzdolniony perkusista Clive Burr^[1].

Pierwsza w historii formacji trasa w roli jedynej gwiazdy wieczoru została poprzedzona koncertami z cyklu „Metal for Muthas Tour”, w ramach których Iron Maiden występowali, jako co-headliner. Aż 17 koncertów trasy musiało zostać odwołanych ze względu na zobowiązania muzyków, związane z pracą nad pierwszym albumem studyjnym. Iron Maiden poprzedzali również Judas Priest na ich „British Steel Tour”, następnie od 1 kwietnia do 23 sierpnia zagrali potężną trasę brytyjską, już jako jedyna gwiazda, występując również przed kilkudziesięciotysięcznymi tłumami na festiwalach w Finlandii, Belgii oraz na angielskim „Reading Festival 1980”, jako druga gwiazda wieczoru. Zapis fragmentów tego występu znalazł się na albumie BBC Archives wydanym w 2002 roku. Zespół został również zaproszony na trasę amerykańskiej grupy KISS występując jako gość specjalny podczas europejskiej odsłony „Unmasked Tour”, która trwała od 24 sierpnia do 16 października 1980 r.^[1] Zaraz po zakończeniu tego cyklu koncertów Dennis Stratton został usunięty z grupy, zaś na jego miejsce przyjęto Adriana Smitha^[2]. Już z nowym gitarzystą zespół ruszył w kolejną trasę brytyjską, trwającą od 21 listopada to 21 grudnia 1980 r.^[3]

W ramach trasy formacja odwiedziła 13 państw świata i wystąpiła po raz pierwszy w wielu krajach kontynentalnej Europy, jak: Finlandia, Dania, Norwegia, Szwecja, Szwajcaria, Belgia, Włochy, Francja czy Niemcy^[4]. Zarejestrowano również pierwszy materiał wideo, zatytułowany Live at the Rainbow, okazją stał się koncert w londyńskiej sali Rainbow Theatre, który zamykał trasę^[3]. Znacznie większą część Europy zespół przemierzył koncertując jako support dla wspomnianego zespołu Kiss, wydarzenie to stanowiło przełom w karierze Brytyjczyków. Metalowców z Iron Maiden ujrzała wówczas po raz pierwszy publiczność Włoch, Niemiec, Francji, Szwajcarii, Holandii, Szwecji, Danii i Norwegii. Jako goście specjalni Amerykanów dali 28 koncertów dla niemal 450 tys. widzów, którzy nierzadko lepiej przyjmowali młodą, stosunkowo mało znaną kapelę, niż amerykańskich gwiazdorów^[5].

Kariera grupy od tamtej pory nabrała niesamowitego tempa, zaś formacja została uznana za „Najjaśniejszą Wschodzącą Gwiazdę Heavy Metalu”. Począwszy od połowy sierpnia 1979 roku aż do pamiętnego koncertu w Rainbow 21 grudnia 1980 r., Brytyjczycy zabukowali 225 koncertów, w trakcie których wystąpili rekordową ilość razy na terenie Wielkiej Brytanii (195 koncertów), zapełniając kluby, małe i średnie sale, by zawładnąć wielkimi festiwalami i europejskimi stadionami oraz arenami sportowymi. Na przełomie lat 1979/1980 ukształtował się wizerunek maskotki grupy – Eddie, która w przyszłości stanie się nieodłącznym elementem, tworzącym image formacji i przyniesie im ogromny sukces marketingowy oraz finansowy. Szacuje się, iż Brytyjczycy w ciągu 18 miesięcy niemal bezustannego koncertowania, wystąpili dla niemal miliona widzów^[5].

Supporty |

• 
  Raven – wybrane koncerty brytyjskie 1979 i 1980^[6]
  


• Toad The Wet Sprocket – koncerty w Wielkiej Brytanii 1979 rok i „Metal for Muthas” 1980^[6]
  


• Neal Kay – koncerty w Wielkiej Brytanii 1979, „Metal for Muthas”, trasa brytyjska 1980^[6]
  


• Nutz – koncerty w Wielkiej Brytanii 1979 i „Metal for Muthas” 1980^[6]
  


• Angel Witch – koncerty w Wielkiej Brytanii 1979 i „Metal for Muthas” 1980^[6]
  


• Blitzkrieg – koncerty w Wielkiej Brytanii 1979^[6]
  


• Diamond Head – koncerty w Wielkiej Brytanii 1979 i „Metal for Muthas”, trasa brytyjska 1980^[6]
  


• Praying Mantis – koncerty w Wielkiej Brytanii 1979, „Metal for Muthas” 1980, trasa brytyjska 1980^[6]
  


• Ian Fleming – koncerty w Wielkiej Brytanii 1979^[6]
  


• Dog Watch – koncerty w Wielkiej Brytanii 1979^[6]
  


• Air Aces – koncerty w Wielkiej Brytanii 1979^[6]
  


• The Monos – koncerty w Wielkiej Brytanii 1979^[6]
  


• Quartz – koncerty w Wielkiej Brytanii 1979 i „Metal for Muthas” 1980^[6]
  


• Wounded John Scott Cree – koncerty w Wielkiej Brytanii 1979^[6]
  


• Magnum Force – koncerty w Wielkiej Brytanii 1979^[6]
  


• Bombshell – koncerty w Wielkiej Brytanii 1979^[6]
  


• BlitzFish – koncerty w Wielkiej Brytanii 1979^[6]
  


• Easy – koncerty w Wielkiej Brytanii 1979^[6]
  


• Sledgehammer – Music Machine, 1979^[6]
  


• Jugglers – koncerty w Wielkiej Brytanii 1979^[6]
  


• Fist – koncerty w Wielkiej Brytanii 1979, Marquee Club 1980^[6]
  


• Colossus – koncerty w Wielkiej Brytanii 1979, Marquee Club 1980^[6]
  


• Urchin – koncerty w Wielkiej Brytanii 1979 i „Metal for Muthas” 1980^[6]
  


• Tygers of Pan Tang – koncerty w Wielkiej Brytanii 1979 i „Metal for Muthas”, trasa brytyjska 1980^[6]
  


• Jerry Floyd – koncerty w Wielkiej Brytanii 1979, trasa brytyjska 1980, koncerty w Londynie grudzień 1980^[6]
  


• Witchfynde – koncerty w Wielkiej Brytanii 1979^[6]
  


• Sparta – koncerty w Wielkiej Brytanii 1979^[6]
  


• Eagle – koncerty w Wielkiej Brytanii 1979^[6]
  


• Holocaust – koncerty w Wielkiej Brytanii 1979^[6]
  


• Medusa – Bingley Hall, Birmingham 1979^[6]
  

Artyści supportowani przez Iron Maiden |

• 
  KISS – trasa po kontynentalnej Europie 1980.^[6]
  


• 
  Judas Priest – koncerty „British Steel Tour'80” w Wielkiej Brytanii^[6].


• 
  Saxon – koncerty „Metal for Muthas Tour”, wybrane koncerty w 1979 roku^[6].


• 
  Motörhead – wybrane koncerty w 1979 roku^[6].


• 
  Samson – koncerty „Metal for Muthas Tour” (co-headliner)^[6].


• 
  UFO – „Reading Festival 1980”^[6].


• 
  Budgie – koncerty w Birmingham, Bingley Hall.^[6]
  

Setlista |

• 
  Introdukcja: „The Ides of March” (z albumu Killers, 1981) na całej trasie^[7].

1. „Sanctuary” (z albumu Iron Maiden, 1980)
   


2. „Prowler” (z albumu Iron Maiden, 1980)
   


3. „Wrathchild” (z albumu Killers, 1981)
   


4. „Remember Tomorrow” (z albumu Iron Maiden, 1980)
   


5. „Charlotte the Harlot” (z albumu Iron Maiden, 1980)
   


6. „Killers” (z albumu Killers, 1981)
   


7. „Another Life” (z albumu Killers, 1981)
   


8. Drum solo


9. „Transylvania” (z albumu Iron Maiden, 1980)
   


10. Guitar solo


11. „Strange World” (z albumu Iron Maiden, 1980)
    


12. „Innocent Exile” (z albumu Killers, 1981)
    


13. „Phantom of the Opera” (z albumu Iron Maiden, 1980)
    


14. „Iron Maiden” (z albumu Iron Maiden, 1980)
    

Bisy:

1. „Running Free” (z albumu Iron Maiden, 1980)
   


2. „Drifter” (z albumu Killers, 1981)
   


3. „I’ve Got the Fire” (Montrose cover)
   

Uwagi:

• Wszystkie utwory znane z albumu Killers nie były jeszcze wówczas opublikowane^[7].


• „Killers” był w 1980 roku prezentowany z zupełnie innym tekstem, napisanym tuż przed koncertami w Hammersmith Odeon^[7].


• „Women in Uniform” – cover piosenki australijskiej grupy Skyhooks został wykonany tylko kilkakrotnie podczas jesiennej trasy w 1980 r.^[7]
  


• „Invasion” (z singla „Women in Uniform”, 1980) wykonywano okazjonalnie^[7].


• Podczas koncertów w roli supportu Iron Maiden prezentowali od 9 do 11 pierwszych kompozycji, często ze względu na ograniczenia czasowe rezygnując z popisów solowych^[7].

Oprawa trasy |

Iron Maiden z Adrianem Smithem.

W toku trasy zespół zaprezentował dwa warianty oprawy estradowej. Od sierpnia 1979 roku do maja 1980 r. formacja występowała niemal wyłącznie na klubowych scenach, korzystając z lokalnej aparatury nagłaśniającej i dostępnego w danym lokalu oświetlenia. Na wyposażeniu grupy pozostawały odsłuchy, podest perkusyjny, zestaw pięciu kolumn i kilku wzmacniaczy, stroboskopy, maszyna do dymu z suchego lodu oraz tablica ze srebrzystym logo formacji i zgrafizowanym wizerunkiem Eddiego (maskotki), zawieszana nad perkusją. Sporadycznie koncerty urozmaicano wybuchami petard oraz rac. Podczas występów w klubie Music Machine w 1979 r., jedna z takich petard poparzyła muzyków i kilkoro widzów^[3].

Brytyjczycy supportowali uznane już formacje, jak Judas Priest czy KISS. W tym przypadku mogli skorzystać z wyznaczonego miejsca na scenie i części sprzętu należącego do gwiazdy wieczoru. Na potrzeby większych koncertów, granych indywidualnie muzycy używali specjalnego zestawu świateł, opartego o tradycyjne reflektory zawieszone na trzech rampach, oraz ośmiu zestawów z szesnastoma jupiterami, ustawionych po bokach estrady, nad zestawem perkusyjnym oraz w głębi sceny. Grupa wykorzystała także kaskady halogenów zamontowanych na górnej rampie i po bokach sceny. System oświetleniowy ukrywał kilka linijek wyposażonych w światła punktowe oraz dodatkowe reflektory otaczające zestaw perkusyjny i rozmieszczone na szczycie sceny. Nie wykorzystywano pirotechniki, natomiast nader chętnie ekipa techniczna wtłaczała na estradę kłęby pary z suchego lodu. Nad zestawem perkusyjnym znajdowała się prostokątna kilkumetrowa tablica z wizerunkiem maskotki, znanym z debiutanckiego albumu Iron Maiden, w jej oczodołach zamontowano reflektory, zaś w kulminacyjnym momencie koncertów z jej rozwartych ust wydobywała się para, która przesłaniała całą estradę^[3].

Podczas prezentowania kompozycji „Iron Maiden” na scenę wkraczali techniczni przebrani za maskotkę grupy, dzierżąc w dłoniach miotacze suchego lodu zwieńczone reflektorami. W ówczesnym czasie show formacji prezentował się dość skromnie. Muzykom zależało na zachowaniu surowego wizerunku koncertowego, pozbawionego zbytnich upiększeń i para-teatralnych rekwizytów. Zrezygnowano z jakiejkolwiek scenografii, jeśli nie liczyć symetrycznie rozstawionych zestawów kolumn i wzmacniaczy czy podium pod perkusję. Liczył się wyłącznie surowy heavy rock. Taki też był wizerunek samych wykonawców, frontman – Paul Di’Anno nosił się jak na metalowca z punkowymi korzeniami przystało. Ćwiekowane pasy, pieszczochy, skórzane spodnie, takież buty i nieodłączne okulary – lustrzanki, w ślad za nim podążali również pozostali członkowie grupy^[3].

Daty trasy |

UWAGA! w wyniku aktualizacji danych, nazwy obiektów nie muszą się pokrywać ze stanem pierwotnym, znanym z materiałów prasowych grupy.

Data	Miasto	Kraj	Obiekt
Europa
17 sierpnia 1979	Birkenhead	Anglia	The Gallery
17 sierpnia 1979
18 sierpnia 1979	Londyn		Seven Sisters Club
19 sierpnia 1979	Gwent	Walia	Newbridge Memorial Club
20 sierpnia 1979	Londyn	Anglia	Music Machine
24 sierpnia 1979			Rock Gardens
25 sierpnia 1979			Ruskin Arms P.H.
30 sierpnia 1979	Swansea	Walia	Circles
31 sierpnia 1979	Aberavon		9 Volts Club
1 września 1979	Tonypandy		Royal Naval Club
3 września 1979	Londyn	Anglia	Music Machine
6 września 1979			The Swan P.H.
7 września 1979			Ruskin Arms P.H.
8 września 1979			The Greyhound P.H.
10 września 1979			Music Machine
11 września 1979
14 września 1979			Bandwagon
15 września 1979			Ruskin Arms P.H.
17 września 1979			Music Machine
27 września 1979	Basildon		Double Six
28 września 1979	Londyn		Lafayette
30 września 1979			Music Machine
3 października 1979			The Swan P.H.
4 października 1979
5 października 1979			Ruskin Arms P.H.
6 października 1979	Nottingham		Boat Club
7 października 1979	Trentside		Middle Of The Three
8 października 1979	Londyn		The Bridge
10 października 1979			Ruskin Arms P.H.
12 października 1979	Gwent	Walia	Newbridge Memorial Club
13 października 1979	Manchester	Anglia	UMIST
19 października 1979	Londyn		Marquee Club
26 października 1979	Aberavon	Walia	9 Volts Club
27 października 1979	Tonypandy		Royal Naval Club
1 listopada 1979	Aberdeen	Szkocja	Ruffles
2 listopada 1979	Blackpool	Anglia	Norbreck Castle
5 listopada 1979	Londyn		Music Machine
9 listopada 1979			The Bandwagon
10 listopada 1979			Stroud Club
12 listopada 1979	Birmingham		Birmingham Club
14 listopada 1979	Londyn		BBC Studios
16 listopada 1979	Burton-on-Trent		76 Club
17 listopada 1979	Liverpool		Metro
19 listopada 1979	Londyn		Nashville
20 listopada 1979
23 listopada 1979	Birkenhead		The Gallery
24 listopada 1979	Warrington		The Lion
27 listopada 1979	Lincoln		Club
30 listopada 1979	Middlesborough		Rock Garden
1 grudnia 1979	Retford		Porterhouse
2 grudnia 1979	Londyn		Music Machine
3 grudnia 1979	Birmingham		Locomotive
4 grudnia 1979	Swindon		Brunnel Rooms
6 grudnia 1979	Scarborough		The Penthouse
7 grudnia 1979	Londyn		North London Polytechnics
8 grudnia 1979	Bristol		Granary Club
9 grudnia 1979	Londyn		Marquee Club
10 grudnia 1979	Exeter		Routes
11 grudnia 1979	Portsmouth		Music Club
12 grudnia 1979	Whitley Bay		Center
13 grudnia 1979	Swansea		Club
15 grudnia 1979	Birmingham		Bingley Hall
16 grudnia 1979
17 grudnia 1979
19 grudnia 1979	Londyn		Music Machine
20 grudnia 1979	Liverpool		Oscars
22 grudnia 1979	Oldham		Tower Club
Metal For Muthas Tour
1 lutego 1980[a]	Aberdeen	Szkocja	Aberdeen University
2 lutego 1980[a]	Glasgow		Glasgow University
3 lutego 1980[a]	St Andrews		St Andrews University
4 lutego 1980[a]	Edynburg		Tiffany’s
5 lutego 1980[a]	Grimsby	Anglia	Centre Hall
6 lutego 1980[a]	Bristol		Romeo & Juliet’s
7 lutego 1980[a]	Wakefield		Unity Hall
8 lutego 1980[a]	Huddersfield		Huddersfield Polytechnic
9 lutego 1980[a]	Manchester		UMIST
10 lutego 1980[a]	Londyn		Lyceum Ballroom
11 lutego 1980[a]	Mansfield		Civic Theatre
14 lutego 1980[a]	Swansea	Walia	Circles
15 lutego 1980[a]	Hitchin	Anglia	North Hertfordshire College
16 lutego 1980[a]	West Runton		West Runton Pavilion
17 lutego 1980[a]	Redcar		Coatham Bowl
18 lutego 1980[a]	Birkenhead		Hamilton Club
19 lutego 1980[a]	Oldham		Civic Hall
20 lutego 1980[a]	Blackburn		King George’s Hall
21 lutego 1980[a]	Carlisle		Market Hall
22 lutego 1980[a]	Newcastle upon Tyne		Mayfair Ballroom
23 lutego 1980[a]	Leicester		Leicester University
24 lutego 1980[a]	Sheffield		Top Rank
25 lutego 1980[a]	Plymouth		Fiesta
26 lutego 1980[a]	Cardiff	Walia	Top Rank
27 lutego 1980[a]	Portsmouth	Anglia	Portsmouth Polytechnic
28 lutego 1980[a]	Wolverhampton		Wolverhampton Civic Hall
29 lutego 1980[a]	Hanley		Victoria Hall
1 marca 1980	Retford		The Porterhouse
2 marca 1980	Birmingham		Top Rank
British Steel Tour
7 marca 1980	Cardiff	Walia	University
8 marca 1980	Leeds	Anglia	University
9 marca 1980	Bristol		Colson Hall
10 marca 1980	Manchester		Apollo Theatre
11 marca 1980	Sheffield		City Hall
12 marca 1980
13 marca 1980	Leicester		De Montfort Hall
14 marca 1980	Londyn		Hammersmith Odeon
15 marca 1980
16 marca 1980	Southampton		Gaumont Hall
18 marca 1980	Aberdeen	Szkocja	Capitol
19 marca 1980	Edynburg		Odeon
20 marca 1980	Newcastle upon Tyne	Anglia	City Hall
21 marca 1980
22 marca 1980	Glasgow	Szkocja	Apollo Theatre
23 marca 1980	Deeside	Anglia	Leisure Centre
25 marca 1980	Stoke-on-Trent		Garden Grand Hall
26 marca 1980	Birmingham		Odeon
27 marca 1980
British Invasion Tour
1 kwietnia 1980	Londyn	Anglia	Rainbow Theatre
2 kwietnia 1980			Marquee Club[8]
3 kwietnia 1980
5 kwietnia 1980[b]	Kortrijk	Belgia	Festival grounds
6 kwietnia 1980	Londyn	Anglia	The Bandwagon
7 kwietnia 1980	Plymouth		Fiesta
8 kwietnia 1980	Londyn		The Ruskin Arms
10 kwietnia 1980	Grimsby		Central Hall
14 kwietnia 1980	Londyn		The Ruskin Arms
15 maja 1980	Lincoln		Drill Hall
16 maja 1980	Newcastle		Mayfair Ballroom
17 maja 1980	Dunfermline	Szkocja	Kinema Ballroom
18 maja 1980	Ayr		Pavilion
19 maja 1980	Aberdeen		Music Hall
20 maja 1980	Carlisle	Anglia	Market Hall
21 maja 1980	Bradford		St George’s Hall
22 maja 1980	Withernsea		Grand Pavilion
23 maja 1980	Cambridge		Corn Exchange
25 maja 1980	Dunstable		Queensway Hall
27 maja 1980	Blackburn		King George’s Hall
28 maja 1980	Wolverhampton		Civic Hall
29 maja 1980	Swindon		Brunel Rooms
30 maja 1980	St Austell		Cornwall Coliseum
1 czerwca 1980	Bristol		O2 Academy Bristol
2 czerwca 1980	Malvern		Winter Gardens
3 czerwca 1980	Portsmouth		Locarno
4 czerwca 1980	Cardiff	Walia	Top Rank
6 czerwca 1980	West Runton	Anglia	West Runton Pavilion
7 czerwca 1980	Birmingham		Birmingham Odeon
8 czerwca 1980	Sheffield		Top Rank
9 czerwca 1980	Liverpool		Royal Court Theatre
11 czerwca 1980	Sunderland		Mecca Centre
12 czerwca 1980	Dundee	Szkocja	Caird Hall
13 czerwca 1980	Glasgow		The Apollo
14 czerwca 1980	Middlesbrough	Anglia	Middlesbrough Town Hall
16 czerwca 1980	Wakefield		Unity Hall
17 czerwca 1980	Leicester		De Montfort Hall
18 czerwca 1980	Chatham		Central Hall
19 czerwca 1980	Guildford		Guildford Civic Hall
20 czerwca 1980	Londyn		Rainbow Theatre
21 czerwca 1980	Bracknell		Sports Centre
22 czerwca 1980	Brighton		Top Rank
25 czerwca 1980	Derby		Assembly Rooms
26 czerwca 1980	Manchester		O2 Apollo Manchester
27 czerwca 1980	Bath		Pavilion
28 czerwca 1980	Oksford		New Theatre Oxford
29 czerwca 1980	Swansea	Walia	Brangwyn Hall
30 czerwca 1980	Poole	Anglia	Arts Centre
1 lipca 1980	Portsmouth		Locarno
3 lipca 1980	Londyn		Marquee Club
4 lipca 1980
5 lipca 1980
8 lipca 1980
9 lipca 1980
11 lipca 1980
12 lipca 1980
13 lipca 1980
Festival Tour
19 lipca 1980[c]	Oulu	Finlandia	Kuusisaari
10 sierpnia 1980	Londyn	Anglia	Global Village
21 sierpnia 1980	West Runton		West Runton Pavilion
23 sierpnia 1980[d]	Reading		Little John’s Farm
Unmasked Tour 1980
29 sierpnia 1980	Rzym	Włochy	Castel Sant’Angelo
30 sierpnia 1980	Perugia		Estadio Perugia
1 września 1980[e]	Genua		Palasport di Genova
2 września 1980[f]	Turyn		Stadio Olimpico di Torino
4 września 1980	Londyn	Anglia	Marquee Club
5 września 1980
11 września 1980	Norymberga	Niemcy	Messehalle
12 września 1980	Düsseldorf		Philipshalle
13 września 1980	Frankfurt		Rebstockgelände (Open-Air)
15 września 1980	Dortmund		Westfalenhallen
17 września 1980	Sindelfingen		Messehalle
18 września 1980	Monachium		Olympiahalle
20 września 1980	Kassel		Eissporthalle Kassel
21 września 1980	Bruksela	Belgia	Forest National
23 września 1980	Awinion	Francja	Stade des Avigion
24 września 1980	Lyon		Palais des Sports
26 września 1980	Lille		Parc des Expositions
27 września 1980	Paryż		Hippodrome de Pantin
28 września 1980
29 września 1980	Bazylea	Szwajcaria	St. Jakobshalle
30 września 1980	Kolonia	Niemcy	Arena
1 października 1980	Brema		Stadthalle
2 października 1980	Hanower		Niedersachsenstadion
4 października 1980	Hamburg		Ernst-Merck-Halle
5 października 1980	Lejda	Holandia	Groenoordhallen
6 października 1980	Karlsruhe	Niemcy	Schwarzwaldhalle
9 października 1980	Sztokholm	Szwecja	Stockholm Isstadion
10 października 1980	Göteborg		Scandinavium
11 października 1980	Kopenhaga	Dania	Brøndby Stadion
13 października 1980	Drammen	Norwegia	Drammenshallen
Adran Smith Invitation Tour
8 listopada 1980[g]	Monachium	Niemcy	Olympiahalle
21 listopada 1980	Uxbridge	Anglia	Brunel University
22 listopada 1980	Leeds		University of Leeds
23 listopada 1980	Redcar		Coatham Bowl
24 listopada 1980	Kingston upon Hull		City Hall
25 listopada 1980	Newcastle		City Hall
26 listopada 1980	Birmingham		Birmingham Odeon
27 listopada 1980	Derby		Assembly Rooms
28 listopada 1980	Hanley		Victoria Hall
29 listopada 1980	Sheffield		City Hall
30 listopada 1980	Manchester		Apollo Theatre
1 grudnia 1980	Nottingham		Rock City
19 grudnia 1980	Londyn		Marquee club
20 grudnia 1980			Marquee club
21 grudnia 1980			Rainbow Theatre
21 grudnia 1980

Uwagi |

• „Iron Maiden Tour 1979/1980” była pierwszą trasą koncertową w historii grupy obejmującą niemal cały Stary Kontynent^[16].


• Formacja występowała w jej ramach w możliwie najszerszej gamie obiektów: w klubach, małych i średnich salach, arenach sportowych, amfiteatrach, festiwalach i na stadionach^[16].


• Z końcem czerwca 1979 roku Rod Smallwood został oficjalnym managerem zespołu^[16].


• Na przełomie 1979 oraz 1980 roku ostatecznie ukształtował się wizerunek maskotki formacji, Eddiego^[16].


• 19 października 1979 roku agenci firm płytowych przyszli na koncert grupy w Marquee Club^[16].


• 20 listopada 1979 roku zespół podpisał kontrakt z fonograficznym gigantem EMI^[16].


• Telewizja Brytyjska zrealizowała specjalny dokument dedykowany „NWOBHM” oraz Iron Maiden^[16].


• Radiostacje i mainstramowe media ignorowały muzykę grupy, co w zasadzie pozostało niezmienne do dzisiaj^[16].


• Muzycy w ciągu 18 miesięcy dali 195 koncertów w Wielkiej Brytanii i 30 w Europie kontynentalnej^[16].


• 5 kwietnia 1980 roku formacja wystąpiła po raz pierwszy w karierze na dużym festiwalu muzycznym, belgijskim „Wheel Pop 1980” przed około 50 tys. widzów^[16].


• We wspomnianym okresie zespół czterokrotnie zmienił skład, ukazały się też ważne dla kariery grupy wydawnictwa: winylowa EPka The Soundhouse Tapes (1979), kompilacja nagrań grup reprezentujących „NWOBHM” – Metal for Muthas (1980), wreszcie pierwszy, długogrający album studyjny formacji, zatytułowany po prostu Iron Maiden (1980)^[16].


• Od sierpnia 1979 roku do końca roku kolejnego w zespole grali: Paul Di’Anno – wokal, Dave Murray – gitara, Steve Harris – gitara basowa, Clive Burr – perkusja, Dennis Stratton – gitara, Adrian Smith – gitara, wokal, Tony Parsons – gitara, Doug Sampson – perkusja^[16].


• W 1979 roku za „tour bus” służyła muzykom furgonetka „Green Goddess”^[16].


• 
  Iron Maiden byli pierwszą grupą muzyczną od czasów The Who (1972 rok), która zagrała w programie „Top of the Pops” na żywo^[16].


• 18 koncertów zagranych w toku trasy w słynnym klubie Marquee zostało całkowicie wyprzedanych^[16].


• 55 razy muzycy wystąpili w samym Londynie^[16].


• Prasa muzyczna uznała Iron Maiden za najgłośniejszy zespół rockowy na Wyspach^[16].


• Marcowa trasa w roli supportu dla Judas Priest, zakończyła się awanturą pomiędzy muzykami obu zespołów. Powodem były obraźliwe słowa, jakie Paul Di’Anno skierował wobec starszych kolegów^[16].


• Okładka singla „Sanctuary”, przedstawiająca maskotkę grupy sztyletującą premier rządu Margaret Thatcher, została uznana za skandaliczną. W celu wyjaśnienia sprawy grupa spotkała się z Panią Premier. Oryginalna ilustracja małej płytki została ocenzurowana^[16].


• Paul Di’Anno był kilkakrotnie aresztowany, tracił głos lub pojawiał się na scenie oszołomiony narkotykami^[16].


• 17 koncertów grupy w ramach trasy – festiwalu „Metal for Muthas Tour” zostało anulowanych, ze względu na sesję nagraniową debiutanckiego albumu^[16].


• Grupa wystąpiła jako co-headliner na festiwalu „Reading 1980” przed ponad 40 tys. widzów. Fragment tego koncertu znalazł się w programie albumu BBC Archives^[16].


• Management zespołu nosił się z zamiarem zorganizowania trasy amerykańskiej. Ostatecznie zabrakło miejsca w grafiku na kolejne koncerty^[16].


• Koncert na festiwalu „Kuusrock” w Finlandii, grupa rozpoczęła przed zaledwie 3 tys. widzów, po 15 minutach pod sceną znajdowało się niemal 15 tys. fanów^[16].


• 28 koncertów jakie grupa zagrała w roli gościa specjalnego amerykańskiej formacji KISS, wiodło przez wielkie areny sportowe, stadiony i festiwale. Łącznie wszystkie imprezy obejrzało 450 tys. widzów. Niejednokrotnie ich uczestnicy lepiej przyjmowali debiutujący w Europie zespół heavymetalowy, niż amerykańskich gwiazdorów glam rocka^[16].


• Wiele koncertów kończyło się zamieszkami, podsycanymi przez Paula Di’Anno^[16].


• 
  Gene Simmons – szef KISS pełnił na trasie rolę „skarbnika” wokalisty Iron Maiden oraz nieoficjalnego wychowawcy. Zadeklarował również, iż jest fanem grupy i przepowiada jej wielki marsz na sam szczyt^[16].


• Poszczególne kompozycje zarejestrowane w klubie Marquee podczas wiosennej trasy znalazły się na b-stronie singla „Sanctuary” oraz na limitowanym mini albumie Live!! +one z 1980 roku^[16].


• Koncerty w Sheffield (29 listopada 1980) oraz dwa wcześniejsze występy w Londynie (listopad 1979) zostały anulowane, ze względu na niedyspozycję Paula Di’Anno^[17].


• Na wybranych koncertach ekipa techniczna wzbogacała show o pierwsze w historii grupy efekty pirotechniczne. Podczas występów w klubie Music Machine (1979 rok) doszło do zadymienia pomieszczenia i poparzenia muzyków oraz kilku widzów^[16].


• 13 października 1980 r. w norweskim mieście Drammen ostatni koncert z zespołem zagrał gitarzysta Dennis Stratton^[16].


• 8 listopada 1980 r. w Monachium oraz 21 listopada na ojczystej ziemi, swoje pierwsze koncerty z Iron Maiden zagrał gitarzysta Adrian Smith^[16].


• 21 grudnia 1980 r. Iron Maiden dali dwa koncerty (pierwszy był próbą z udziałem widzów) w londyńskim Rainbow Theatre. Wybór zagranych wówczas utworów znalazł się na pierwszej kasecie video grupy Live at the Rainbow^[16].


• Debiutancki album grupy, pomimo słabego brzmienia i niekomercyjnego charakteru, sprzedał się na świecie w ponad 350 tys. kopii, zdobywając złote płyty w Anglii i Japonii^[16].


• Singel Women in Uniform był ostatnim wydawnictwem nagranym z Dennisem Strattonem i jednocześnie pierwszym, do którego nakręcono profesjonalny teledysk^[16].


• Trasa okazała się ogromnym sukcesem, niemal wszystkie koncerty zostały wyprzedane, zaś o zespole usłyszał cały świat^[16].

Przypisy |

Linki zewnętrzne |

• Official website


• Iron Maiden Tour Dates