Spytko II z Melsztyna Spis treści Życiorys | Uwagi | Przypisy | Bibliografia | Linki zewnętrzne |...
Melsztyńscy herbu LeliwaKasztelanowie krakowscy (Zjednoczone Królestwo Polskie)Polscy rycerzeUrodzeni w 1364Wojewodowie krakowscy (Zjednoczone Królestwo Polskie)Zmarli w 1399
Leliwa136412161399wojewodakrakowski1384unii w Krewiekasztelan krakowski1389JanaSpycimiraLeliwaJadwigiWładysławem Jagiełłąunii Litwy z KoronąKrewoWładysława JagiełłęJadwigamatką chrzestnąchorw.Siedmiogrodu1396Władysława OpolczykaLubliniecOlesnoGorzów Śląski1395Podolebitwie nad WorskląJadwigęKatarzynęJanuszem MazowieckimSpytka III
| ||
![]() Spytko z Melsztyna fragment ryciny Drzewo genealogiczne rodów Tarnowskich, Melsztyńskich i Jarosławskich - Augustinusa Thille'a, Wojciecha Kazimierza Jastrzębskiego; przedruk Adama Pilińskiego. | ||
![]() Leliwa | ||
Data urodzenia | 1364 | |
Data śmierci | 12/16 sierpnia 1399 | |
Ojciec | Jan | |
Żona | Elżbieta | |
Dzieci | Dorota, Jadwiga, Katarzyna, Spytko, Jan |
Spytko II herbu Leliwa (ur. 1364, zm. 12 lub 16[1] sierpnia 1399) – wojewoda krakowski od 1384, jeden z sygnatariuszy unii w Krewie, kasztelan krakowski od 1389.
Spis treści
1 Życiorys
2 Uwagi
3 Przypisy
4 Bibliografia
5 Linki zewnętrzne
Życiorys |
Był synem Jana, wnukiem Spycimira herbu Leliwa.
Był rzecznikiem następstwa na tronie polskim Jadwigi i jej małżeństwa z Władysławem Jagiełłą, należał do głównych zwolenników unii Litwy z Koroną[2][3]. W 1385 r. wraz ze swoimi braćmi stryjecznymi Janem z Tarnowa i Spytkiem z Tarnowa wynegocjował i podpisał jako reprezentant Polski pierwszą unię Polski i Litwy zawartą w miejscowości Krewo oraz wydanie królowej Jadwigi za mąż za wielkiego księcia Litwy Władysława Jagiełłę.
![]() |
Był bliskim współpracownikiem króla.
Jego siostra Jadwiga była matką chrzestną Jagiełły[5]. Jego żoną była jedna z dwórek królowej Jadwigi – Węgierka Elżbieta, córka Emeryka Lackfi (chorw. Mirko Lacković), wielkorządcy Siedmiogrodu.
W 1396 spustoszył posiadłości Władysława Opolczyka, w tym Lubliniec, Olesno i Gorzów Śląski. W 1395 otrzymał Podole jako lenno.
W czasie kryzysu związku polsko-litewskiego, po okrzyknięciu Witolda królem, Spytek z Melsztyna wraz z biskupem wileńskim Andrzejem Jastrzębcem zabiegał o kontynuowanie unii polsko-litewskiej[6].
Był sceptykiem co do powodzenia wojny z siłami Złotej Ordy dowodzonymi przez Timur-Kutłuka[7], dowodził polskimi posiłkami w bitwie nad Worsklą, w której poległ[8].
Miał trzy córki: Dorotę, Jadwigę i Katarzynę (zamężną z Januszem Mazowieckim) oraz dwóch synów: Spytka III i Jana.
Uwagi |
↑ Wspomniane przez
Jana Długosza w: „Roczniki czyli Kroniki sławnego Królestwa Polskiego”, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa, 1981, Księga X (1370-1406), rok 1386, str. 206-207, sandały miały biblijne odniesienia do małżeństwa z Jadwigą w: Ks. Rut, 4, 1-13.
Przypisy |
↑ A. Supruniuk, Wojewoda płocki Abraham Socha. Przyczynek do genealogii Nałęczów mazowieckich, [w:] A. Supruniuk, Szkice o rycerstwie mazowieckim XIV/XV wieku, Toruń 2008, ISBN 978-83-89376-69-5, s. 7-8.
↑ „Nad związkiem polsko-litewskim pracowali usilnie
panowie małopolscy, a zwłaszcza wojewoda sandomierski Jan z Tarnowa, brat jego Spytek oraz ich brat stryjeczny, wojewoda krakowski Spytek z Melsztyna. Pewność, że to oni byli głównymi sprawcami unii, wynika stąd, iż Jagiełło po swojej koronacji na króla polskiego obdarzył właśnie ich
jako pierwszych niezwykle hojnymi przywilejami.”, – Jadwiga Krzyżaniakowa i Jerzy Ochmański w „Władysław II Jagiełło”, wyd. Zakład Narodowy im. Ossolińskich – Wydawnictwo, Wrocław, 1990, str. 82-83.
↑ Melsztyński "należał do głównych negocjatorów polskich w pertraktacjach z królową Elżbietą i do przywódców obozu zabiegającego o unię z Litwą” ; – „Polski Słownik Biograficzny”, wyd. Instytut Historii Polskiej
Akademii Nauk, druk: Zakład Narodowy im Ossolińskich, Wrocław-Warszawa-Gdańsk, 1975, tom 44 (Maria Józefa-Mieroszewski Krzysztof), str. 413.
↑ Jan Długosz „Roczniki czyli Kroniki sławnego Królestwa Polskiego”, Państwowe Wydawnictwo
Naukowe, Warszawa, 1981, Księga X (1370-1406), rok 1386, str. 206-207.
↑ „Polski Słownik Biograficzny”, wyd. Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk, druk: Zakład Narodowy im Ossolińskich, Wrocław-Warszawa-Gdańsk, 1975, tom 44 (Maria Józefa-Mieroszewski Krzysztof), str. 413.
↑ „W początkach listopada 1398 [Spytek] M[elsztyński], wraz z biskupem wileńskim Andrzejem, zabiegał o nowe ułożenie stosunków między Polską i Litwą, formalnie zerwanych na krótko w wyniku okrzyknięcia Witolda królem (w. księciem) na zjeździe salińskim z w. mistrzem krzyżackim (12 X 1398).” ; - „Polski Słownik Biograficzny”, wyd. Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk, druk: Zakład Narodowy
im Ossolińskich, Wrocław-Warszawa-Gdańsk, 1975, tom 44 (Maria Józefa-Mieroszewski Krzysztof), str. 414.
↑ Paweł Jasienica „Polska Jagiellonów, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa, 1988, str. 89, pisze, że Spytek z Melsztyna: „bardzo sceptycznie zapatrywał się na wynik starcia, lecz walczył nadzwyczaj mężnie” .
↑ „W r. 1399 jako władca Podola [Spytek] M[elsztyński] wziął udział w wojnie w. księcia Witolda z odłamem Złotej Ordy Timur-Kutłuka. Wiosną 1399 dokonywał w Krakowie przygotowań, gromadził pieniądze, w lipcu udał się do kijowa na punkt zborny wojsk Witolda, wyjeżdżając («equitans Podoliae») […] M[elsztyński] zginął 14 VIII 1399 nad rzeką Worsklą, gdzie wojska litewskie poniosły decydującą klęskę. Długosz opisując z podziwem zachowanie się M[elsztyńki]ego nad Worsklą, kiedy uciekało wojsko Witolda wraz z wodzem […]” ; – „Polski Słownik Biograficzny”, wyd. Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk, druk: Zakład Narodowy im Ossolińskich, Wrocław-Warszawa-Gdańsk, 1975, tom 44 (Maria Józefa-Mieroszewski Krzysztof), str. 414. Jako data śmierci podawana jest częściej data Bitwy pod Worsklą, tj. 12 VIII 1399, m.in. – „Wielka Encyklopedia Powszechna PWN”, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa, 1967, tom 10 (Robi-Step), str. 735.
Bibliografia |
- Jerzy Lesław Wyrozumski: Historia Polski do roku 1505. PWN, 1982.
- Paweł Jasienica: Polska Jagiellonów. PIW ,1988.
- Jadwiga Krzyżniakowa, Jerzy Ochmański: Władysław II Jagiełło. Ossolineum, 1990, ss. 82-83.
Linki zewnętrzne |
- Dokumenty z Archiwum Głównego Akt Dawnych związane ze Spytkiem II z Melsztyna