Pimachiowin Aki Opis | Przypisy | Menu...
Kultura KanadyObiekty z listy dziedzictwa UNESCO w Kanadzie
języka odżibwekrajobraz kulturowyindiańskiegoOdżibwejówPikangikumPoplar RiverPauingassiLittle Grand RapidsBloodveintajgiManitobaOntariolistę światowego dziedzictwaUNESCOOdżibwejówPikangikumPoplar RiverPauingassiLittle Grand RapidsBloodveinBerensBloodvein RiverPigeon RiverPoplar RiverWinnipegManitobaOntariotajgęrenifer kanadyjskiłoś euroazjatyckiwilk szaryrosomak tundrowyryśzając amerykańskijesiotr jeziornywilsonka kanadyjskanuryZatoki Hudsonarysunki naskalneAlfred Irving Hallowellsojuszelistę światowego dziedzictwaUNESCO
| ||
| Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO | ||
 Woodland Caribou Provincial Park | ||
Państwo |  Kanada | |
| Typ | mieszany | |
Spełniane kryterium | (iii)(vi)(ix) | |
| Numer ref. | 1415 | |
Region[b] | Europa i Ameryka Północna | |
| Historia wpisania na listę | ||
| Wpisanie na listę | 2018 na 42. sesji | |
Położenie na mapie Manitoby   Pimachiowin Aki | ||
Położenie na mapie Kanady  Pimachiowin Aki | ||
 51°49′N 95°24′W/51,816667 -95,400000 | ||
| ||
Pimachiowin Aki (dosł. tłum. z języka odżibwe „ziemia, która daje życie”[1]) – leśny krajobraz kulturowy stanowiący dziedzictwo kulturowe pięciu odłamów indiańskiego plemienia Odżibwejów – Pikangikum, Poplar River, Pauingassi, Little Grand Rapids i Bloodvein – obejmujący obszary tajgi na terenie prowincji Manitoba i Ontario.
W 2018 roku Pimachiowin Aki został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Opis |
Pimachiowin Aki to obszary tajgi obejmujące ziemie pięciu odłamów plemienia Odżibwejów – Pikangikum, Poplar River, Pauingassi, Little Grand Rapids i Bloodvein[1]. Znajduje się między rzekami Berens, Bloodvein River, Pigeon River i Poplar River[2], na wschód od jeziora Winnipeg, na terenie prowincji Manitoba i Ontario[1]. Zajmuje powierzchnię 33400 km²[1].
Krajobraz Pimachiowin Aki ma charakter leśny, obejmuje przed wszystkim tajgę, z wieloma rzekami, jeziorami i mokradłami[2]. Występuje tu wiele gatunków flory i fauny borealnej, m.in. renifer kanadyjski (karibu), łoś euroazjatycki, wilk szary, rosomak tundrowy, ryś, zając amerykański, jesiotr jeziorny, wilsonka kanadyjska i nury[2]. Pimachiowin Aki jest domem dla największego stada karibu na południe od Zatoki Hudsona[3].
W granicach Pimachiowin Aki żyją cztery niewielkie społeczności Odżibwejów, którzy zamieszkują te tereny od ok. 7 tys. lat[2]. Znaleziono tu pozostałości tradycyjnych narzędzi i broni myśliwskiej, obozów myśliwych i cmentarzy, a także rysunki naskalne[4]. Na początku XVII w. na tereny te przybyli Europejczycy w poszukiwaniu futer[4]. Od 1870 roku budowano tu kościoły i szkoły z internatami, do których wysyłano indiańskie dzieci odbierane rodzicom[4]. W latach 1930–1940, tradycje Odżibwejów dokumentował tu amerykański antropolog Alfred Irving Hallowell (1892–1974)[4].
Odżibwejowie opiekują się swoją ziemią zgodnie z tradycją Dżi-dżanauendamang Dżidakiiminaan (pol. „utrzymania ziemi”) opierającą się na trzech zasadach: czczeniu darów stwórcy poprzez odpowiednie użytkowanie ziemi, utrzymywaniu relacji opartych na szacunku dla aki (tłum. „ziemia i jej całe życie”) poprzez odpowiednie praktyki i zwyczaje, oraz na utrzymywaniu harmonijnych relacji z innymi ludami poprzez sojusze i partnerstwa oraz szacunek dla starszyzny, strażników tradycji[2][1].
W 2002 roku pięć pierwszych narodów Odżibwejów utworzyło Pimachiowin Aki Corporation, która m.in. przygotowała dokumentację niezbędną do ubiegania się o status światowego dziedzictwa UNESCO[1].
W 2018 roku Pimachiowin Aki został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO[2].
Przypisy |
↑ abcdef Graham Fairclough, Ingrid Sarlöv Herlin, Carys Swanwick: Routledge Handbook of Landscape Character Assessment: Current Approaches to Characterisation and Assessment. Routledge, 2018. ISBN 978-1-317-62103-4. [dostęp 2018-07-13].
↑ abcdef UNESCO: Pimachiowin Aki (ang.). [dostęp 2018-07-13].
↑ Pimachiowin Aki Corporation: The Land (ang.). W: pimachiowinaki.org [on-line]. [dostęp 2018-07-13].
↑ abcd Pimachiowin Aki Corporation: Our Past (ang.). W: pimachiowinaki.org [on-line]. [dostęp 2018-07-13].
| ||||||||||||||||
