Mrthfx

Na tę stronę wskazuje przekierowanie z „Paganini”. Zobacz też: Paganini – operetka Franza Lehára.

Niccolò Paganini
Niccolò Paganini
Data i miejsce urodzenia	27 października 1782 Genua
Pochodzenie	włoskie
Data i miejsce śmierci	27 maja 1840 Nicea
Instrumenty	skrzypce, altówka, gitara
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Afisz z programem koncertu Paganiniego w Poznaniu w 1829 r.

Niccolò Paganini (ur. 27 października 1782 w Genui, zm. 27 maja 1840 w Nicei) – włoski skrzypek, altowiolista, gitarzysta i kompozytor.

Życiorys |

Niccolò Paganini był trzecim z szóstki dzieci Antoniego Paganiniego i Teresy Bocchiardi. Ojciec Paganiniego zmuszał go karami fizycznymi do kilku-kilkunastogodzinnych ćwiczeń gry na skrzypcach. Już jako dziecko występował publicznie. Po wyzwoleniu się spod opieki despotycznego ojca rozpoczął koncertowanie po kraju, wzbudzając sensację jako wirtuoz. Jednocześnie okazywał wielkie zamiłowanie do hazardu i hulanek, często przepuszczając wszystkie pieniądze.

W latach 1800-1805 zniknął całkowicie z życia publicznego i nie wiadomo, czym się wówczas zajmował. Według plotek siedział wtedy w więzieniu razem ze swoimi kolegami. Ponoć trafił tam za liczne kradzieże.

Choć występował tylko we Włoszech, jego sława sięgnęła całej Europy. Dopiero w 1828 wyruszył na występy zagraniczne. Okazały się one wielkim triumfem Paganiniego. Grał między innymi w Austrii, Niemczech, Francji i Anglii. W czerwcu 1829 wystąpił również w Poznaniu i Warszawie, gdzie doszło do skrzypcowego „pojedynku" pomiędzy nim a Karolem Lipińskim. Jego występy były wielkim wydarzeniem, podsycanym przez plotki i reklamę. Również swoim wyglądem oraz zachowaniem na koncertach i poza nimi wywierał wielkie wrażenie. Ostatnie lata swego życia spędził w Nicei. Chorował na gruźlicę i nie mógł mówić.

Teorie dotyczące techniki gry |

Niccolò Paganini podczas gry (Dagerotyp ok. 1840)

Technika gry Paganiniego do dzisiaj stanowi wielką zagadkę. Stawiano wiele hipotez, aby ją rozwiązać. Lekarze stwierdzili, iż miał wklęsły obojczyk, co umożliwiało mu lepsze utrzymanie skrzypiec, oraz nadrozwój palców. Mówiono o innej budowie jego dłoni, innym prowadzeniu smyczka, specjalnym strojeniu skrzypiec, a nawet o konszachtach z diabłem. Na koncertach grywał tylko utwory skomponowane przez siebie. Jego ulubionym instrumentem były podarowane mu przez bogatego kupca skrzypce z roku 1741, wykonane przez Giuseppe Guarneriego del Gesú. Wprowadził również nowy „chwyt Paganiniego", w przeciwieństwie do chwytu Geminianiego.

Przypuszcza się^[kto?], iż był chory na zespół Marfana. Jednym z objawów choroby są długie „pajęcze" palce.

Twórczość |

Najsłynniejsze utwory Paganiniego to 24 Kaprysy na skrzypce solo, koncerty skrzypcowe: D-dur op.6 i h-moll op.7 (ze sławnym „rondem z dzwonkiem", czyli tzw. Campanellą, która w transkrypcji fortepianowej F. Liszta bardzo się rozpowszechniła). Największe wyzwanie dla skrzypków stanowią wariacje; spośród nich np. tzw. "Il Carnevale di Venezia" (Karnawał wenecki). Paganini oprócz skrzypiec mistrzowsko grał na gitarze i zostawił kilkanaście kompozycji solowych i kameralnych na skrzypce, wiolę, gitarę i wiolonczelę.

Informacje dodatkowe |

Dla niego Hector Berlioz skomponował utwór na orkiestrę z solową altówką Harold w Italii.

Jego biografia została sfabularyzowana w filmowym dramacie Paganini: Uczeń diabła z Davidem Garrettem w roli tytułowej.

Zobacz też |

Zobacz w Wikicytatach kolekcję cytatów z kompozytora

• I koncert skrzypcowy D-dur


• II koncert skrzypcowy h-moll


• III koncert skrzypcowy E-dur

Bibliografia |

• Stratton, S. N.Paganini, London 1907;


• Kapp, J. N.Paganini, Berlin 1913;


• Winogradov A.K. Osużdienije Paganini 1936 (Potępienie Paganiniego – tłum. pol. Włodzimierza Słobodnika, wydawnictwo Książka i Wiedza, 1986 (I wyd. polskie 1949 r.)


• Courcy, G.I.C. de P., the Genoese, Norman (Okl.) 1957;


• Powroźniak, J. Paganini, Kraków 1958;


• Jampolski, I. N.P.: Żizń i tworczestwo, Moskwa 1961;


• Waldemar, Ch. Liebe, Ruhm und Leidenschaft, Monachium 1969,


• tłum. pol. Miłość, pasja i sława. Powieść o P., Kraków 1986;


• Sheppard, L. Axelrod, H.R. Paganini, Neptun (N. York) 1979.