Kazimiera Zawistowska Ważniejsze prace | Przypisy | Linki zewnętrzne | Menu nawigacyjneKazimiera...
Polscy poeciPolscy samobójcyPolscy tłumacze literatury francuskojęzycznejSymboliści (pisarze)Urodzeni w 1870Zmarli w 1902
ps.17 stycznia1870RasztowcachPodolu28 lutego1902Krakowiepowstania styczniowegoKufsteinuDziennika LwowskiegoGazety NarodowejSzwajcariiWłochpowiecie skałackimlwowskimkrakowskimwarszawskichbelgijskichfrancuskichCharlesa Baudelaire'aPaula Verlaine'aZenona Przesmyckiego - „Miriama”
Kazimiera Zawistowska z domu Jasieńska, ps. Ira (ur. 17 stycznia 1870 w Rasztowcach [Раштівці] na Podolu, zm. 28 lutego 1902 w Krakowie) – polska poetka okresu Młodej Polski, tłumaczka.
Była córką ziemianina dr. Henryka Jasieńskiego, uczestnika powstania styczniowego, więźnia Kufsteinu, a później publicysty „Dziennika Lwowskiego" i „Gazety Narodowej". Po odebraniu gruntownego domowego wykształcenia podróżowała m.in. do Szwajcarii i Włoch. Po powrocie wyszła za mąż za ziemianina Stanisława Jastrzębca-Zawistowskiego i zamieszkała z nim w Supranówce (Супранівка, Podole) w powiecie skałackim.
Utrzymywała ścisłe kontakty z lwowskim i krakowskim środowiskiem literackim. Publikowała w literackich czasopismach krakowskich i warszawskich („Życie", „Krytyka" i „Chimera")[1], erotyki i pejzażowe wiersze z życia wsi podolskiej oraz przekłady wierszy belgijskich i francuskich symbolistów - m.in. Charlesa Baudelaire'a i Paula Verlaine'a.
Za życia była mało znana. Jej jedyny tomik - „Poezje" (1903) spotkał się z życzliwą przedmową Zenona Przesmyckiego - „Miriama”. Zbiór zawiera nastrojową lirykę, w której dominuje pejzaż kresowy. Poetycki język wzbogacają słowa zapożyczone z ukraińskiego i rosyjskiego, krąg aluzji mitologicznych poszerzają odwołania do mitologii słowiańskiej. Zawistowska napisała m.in. sonet „Lato" należący do cyklu „We wsi", dziś uznawany za jeden z najpiękniejszych wierszy tamtego okresu na temat lata[2]. Przykłady form sonetowych w twórczości Zawistowskiej to m.in. „Mniszki" i „Zmierzch". Tworząc lirykę osobistą i pełną szczerości ukazywała budzenie się erotyzmu, jego znaczenie w psychice człowieka i ukrytą obecność we wszystkich sferach życia. Przypominała jednocześnie, że miłość jest nade wszystko poszukiwaniem i tęsknotą.
Zmarła śmiercią samobójczą.
Ważniejsze prace |
Zbiory wierszy wydane pośmiertnie
Poezje (1903) – ze wstępem Miriama
Poezje (1923) - z rękopisów wydał i wstępem poprzedził Stanisław Wyrzykowski
Utwory zebrane (1982)
Przypisy |
↑ Stanisław Wyrzykowski, Ver sacrum - Poemat mojej młodości - Pamiętnik z zapisem biograficznym życia K. Zawistowskiej, napisany w r. 1947 (rękopis w Bibliotece Narodowej)
↑ Jan Tomkowski, „Młoda Polska", PWN Warszawa 2001
Linki zewnętrzne |
Kazimiera Zawistowska − zbiór wierszy poetki- Utwory Kazimiery Zawistowskiej w serwisie eLektury
Utwory Kazimiery Zawistowskiej w serwisie Wolne Lektury
Kontrola autorytatywna (osoba):
ISNI: 0000 0001 0903 722X
VIAF: 56636354
LCCN: n84065344
BnF: 120887228
SUDOC: 145232549
NKC: js2017947224
NTA: 06869041X
Open Library: OL6447337A
- WorldCat