Mrthfx

; ;	; Parafia św. Barbary;
	; Parafia św. Barbary;
	; ; Kościół św. Barbary;
; Państwo;	; Polska;
; Siedziba;	; Pionki;
; Adres;	ul. Jana Pawła II, 1; 26-670 Pionki;
; Data powołania;	12 maja 1929;
	;
; Wyznanie;	; katolickie;
; Kościół;	; rzymskokatolicki;
; Diecezja;	; radomska;
; Dekanat;	; pionkowski;
; Kościół;	; św. Barbary;
	;
; Nadzór;	; diecezja;
; Proboszcz;	ks. kanonik Stanisław Bujnowski;
	;
; Wezwanie;	; św. Barbara;
; Wspomnienie liturgiczne;	; 4 grudnia;
	; ; Położenie na mapie Pionek; ; ; ; Siedziba parafii św. Barbary; ; ; ;
	; ; Położenie na mapie Polski; ; ; ; Siedziba parafii św. Barbary; ; ; ;
	; ; Położenie na mapie województwa mazowieckiego; ; ; ; Siedziba parafii św. Barbary; ; ; ;
	; ; Położenie na mapie powiatu radomskiego; ; ; ; Siedziba parafii św. Barbary; ; ; ;
	; 51°28′30,1″N 21°27′02,4″E/51,475028 21,450667;
; ;	; Multimedia w Wikimedia Commons;
	; Strona internetowa;

Parafia św. Barbary w Pionkach – rzymskokatolicka parafia, należąca do dekanatu pionkowskiego w diecezji radomskiej.

Ponieważ św. Barbara jest patronką wszystkich pracujących w warunkach zagrożenia dla życia (górników, hutników, pracowników zakładów chemicznych), dlatego też parafia została oddana pod jej opiekę.

Spis treści

1 Historia

2 Kościół

3 Duszpasterze
- 3.1 Proboszczowie
- 3.2 Wikariusze
- 3.3 Rezydent

4 Zgromadzenia zakonne

5 Terytorium

6 Przypisy

7 Bibliografia

8 Linki zewnętrzne

Historia |

W kronice parafialnej zapisano:

„W roku 1924 barak (stara parowozownia) o wymiarach 12 × 25 metrów za zgodą dyrekcji fabryki, został przebudowany na kaplicę. Kaplica znajdowała się obok toru kolejowego”.

Nie poprzestano jednak na drewnianej kaplicy, lecz postanowiono wybudować nowy kościół.

W tym celu powołany został Komitet Budowy Kościoła, na czele którego stanął dyrektor Państwowej Wytwórni Prochu inż. Jan Prot, życzliwie ustosunkowany do podjętego zadania.

Innym argumentem uzasadniającym budowę świątyni była daleka odległość do kościoła parafialnego w Jedlni (7 km piaszczystej drogi).

Powstanie fabryki, w której produkowano proch, nitroglicerynę (materiały łatwopalne i niebezpieczne), przyczyniło się do tego, że często dochodziło do wybuchów, pożarów, a nawet zdarzały się wypadki śmiertelne. Na miejscu nie było jednak stałego księdza, który udzieliłby ludziom ostatniej posługi.

Mowa jest o tym w liście Stowarzyszenia Robotników Chrześcijańskich do Kurii Diecezjalnej:

"Pracując już od dłuższego czasu wśród robotników w Wojskowej Wytwórni Prochu w Zagożdżonie kilkakrotnie zwracaliśmy uwagę na potrzebę osiedlenia na miejscu księdza.

Przez niespełna dwa lata było w tej wytwórni trzy wybuchy, które pociągnęły za sobą kilkanaście ofiar.

Ostatni wybuch z dnia 25 marca 1926 roku już pociągnął za sobą 10 ofiar, z których 3 zmarło. Na miejscu jednak księdza nie ma, który w nagłych wypadkach miałby pieczę".

1 czerwca 1928 rok biskup Paweł Kubick dokonał poświęcenia kamienia węgielnego, a 12 maja 1929 roku biskup Marian Ryx, ordynariusz diecezji w Sandomierzu wydał dekret na mocy którego erygował nową parafię w Zagożdżonie, przy kościele pod wezwaniem św. Barbary.
4 grudnia 1933 roku, mieszkańcy Pionek (w tym roku zmieniono nazwę Zagożdżon na Pionki) byli świadkami wielkiej uroczystości, o której napisano w kronice:

"W uroczystej procesji w asyście wielu kapłanów i kilkutysięcznej rzeszy ludzi przeniesiono Najświętszy Sakrament ze skromnej drewnianej kaplicy do nowego kościoła".

W 2007 władze miasta otrzymały zgodę ze Stolicy Apostolskiej, aby św. Barbara została patronką miasta Pionki.

Kościół |

Trójnawowa świątynia została zaprojektowana w stylu neobarokowym, na planie krzyża łacińskiego (crux ordinaria) przez Stefana Szyllera (1857-1933), słynnego polskiego architekta i konserwatora zabytków.

Wewnątrz znajduje się zaprojektowany przez Antoniego Chmielewskiego ołtarz główny, oraz trzy inne: Serca Bożego, Przemienienia Pańskiego i Matki Boskiej Częstochowskiej, wraz z umieszczoną weń kopią obrazu Matki Boskiej Jasnogórskiej. Uwieńczenie wschodniej nawy stanowi kaplica poświęcona opiece Matki Bożej.

Na sklepieniu, znajdują się malowidła przedstawiające czterech ewangelistów, a filary podtrzymujące świątynię ozdobione są przez kolejne stacje Drogi Krzyżowej.
W kościele znajduje się również piękna, marmurowa ambona.

Trzy, wspaniałe dzwony świątyni zostały nazwane kolejno: Jan, Stanisław i Zygmunt, na cześć swoich fundatorów, dyrektorów Państwowej Wytwórni Prochu. Zostały one zniszczone przez hitlerowców w czasie II wojny światowej.

Duszpasterze |

Proboszczowie |

Ks. Ptaszyński Edward^[1] (1929 – 1932)

Ks. Naulewicz Jan^[2] (1932 – 1940)

Ks. Kiersztajn Seweryn (1940 – 1950)

Ks. Zadęcki Tomasz^[3] (1950 – 1963)

Ks. Stradomski Feliks (1963 – 1965)

Ks. Giżycki Józef (1965 – 1978)

Ks. Wacław Krzysztofik (1978 – 1990)

Ks. Andrzej Wołczyński (1990 – 1992)

Ks. kanonik Bujnowski Stanisław (1992-obecnie)

Wikariusze |

Do parafii przybyli:

Ks. Stefan Cieluba 1931

Ks. Piotr Chołoński 1935

Ks. Jan Kubkowski 1936

Ks. Stanisław Nowakowski 1937

Ks. Stanisław Wróbel 1938

Ks. Józef Giżycki 1938

Ks. Stefan Mroczek 1940

Ks. Stanisław Dudela 1942

Ks. Józef Tomaszewski 1945

Ks. Józef Barański 1945

Ks. Jan Major 1948

Ks. Stanisław Olechowski 1951

Ks. Piotr Karbowiak 1951

Ks. Michał Rejmer 1954

Ks. Stanisław Madej 1956

Ks. Edmund Kazik 1957

Ks. Wiesław Gintowt 1958

Ks. Tadeusz Wiktorowski 1962

Ks. Henryk Krzosek 1967

Ks. Henryk Wiśnios 1967

Ks. Jan Gogacz 1967

Ks. Antoni Łukaszek 1968

Ks. Tadeusz Lorens 1968

Ks. Józef Wodzinowski 1968

Ks. Kazimierz Mularski 1968

Ks. Andrzej Wróblewski 1969

Ks. Henryk Chwałek (brak danych)

Ks. Zbigniew Towarek 1972

Ks. Jan Niziołek 1974

Ks. Grzegorz Walczak 1999

Ks. Gabriel Marciniak 2000

Ks. Marek Senderowski 2000

Ks. Zbigniew Wypchło 2001

Ks. Paweł Marczak 2006 – obecnie

Ks. Piotr Popis 2008 – obecnie

Ks. Piotr Wojciechowski 2009

Rezydent |

Do parafii przybył:

Ks. Erwin Burski 2000

Zgromadzenia zakonne |

Zgromadzenie Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego

15 listopada 1967 roku, z inicjatywy księdza proboszcza Józefa Giżyckiego przybyły do Parafii św. Barbary w Pionkach z Sieciechowa – Opactwa trzy Siostry Sercanki: s. Chryzostoma Rzecimska, s. Cherubina Glazar i s. Jarosława. Głównym celem sprowadzenia sióstr do Pionek było prowadzenie stołówki dla księży pracujących w parafii św. Barbary.

Zamieszkały w baraku przy plebanii i tak weszły na stałe do historii parafii, zajmując się pracą katechetyczną dzieci szkolnych i przedszkolnych, ubieraniem ołtarzy, praniem bielizny kościelnej, opieką chorych i opuszczonych.

Później Siostry podjęły pracę przy parafii jako zakrystianki, organistki oraz katechetki.

Terytorium |

Do parafii należą: Aleja Jana Pawła II, Brzozowa, Dębowa, Dolna, Fabryczna, Filtrowa, Jodłowa, Jordanowska, Kolejowa, Konopnickiej, Konstytucji 3 Maja, Kozienicka, Krucza, Legionistów, Mickiewicza, Obrońców Ojczyzny, Ogrodowa, Orzeszkowej, Parkowa, Płachty, Pokoju, Radomska, Różana, Sienkiewicza (strona nieparzysta), Słowackiego, Sosnowa, Spokojna, Sportowa, Szpitalna, Szkolna, 15 Stycznia, Wincentów, Zakładowa, Zielona, Zwycięstwa, Żeromskiego.

Przypisy |

↑ W czasie okupacji został kapelanem partyzantów, z którymi dzielił los żołnierza. Pod koniec wojny ksiądz Edward Ptaszyński został w niewyjaśnionych okolicznościach zamordowany w lesie koło Drzewicy.

↑ Został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi i mianowany honorowym kanonikiem Sandomierza. W zaborze rosyjskim w czasie słynnych strajków w Ostrowcu, był jedyną podporą duchową i obrońcą robotników.

↑ W 1961 roku został mianowany przez biskupa Jana Lorka honorowym kanonikiem Bazyliki Katedralnej.

Bibliografia |

Blum Bogusław: Osada miejska przy Państwowej Wytwórni Prochu w Zagożdżonie – Pionkach 1923-1939 Urbanistyka i architektura Współczesne problemy konserwatorskie. Polskie Towarzystwo Historyczne.

Kronika parafii Zagożdżon – Pionki

Szkice z dziejów Pionek. Polskie Towarzystwo Historyczne, 2000. ISBN 83-914045-0-1.

Linki zewnętrzne |

Informacje o parafii na stronie diecezji radomskiej

Lokalizacja Cmentarza parafialnego w OpenStreetMap

[1] W czasie okupacji został kapelanem partyzantów, z którymi dzielił los żołnierza. Pod koniec wojny ksiądz Edward Ptaszyński został w niewyjaśnionych okolicznościach zamordowany w lesie koło Drzewicy.

[2] Został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi i mianowany honorowym kanonikiem Sandomierza. W zaborze rosyjskim w czasie słynnych strajków w Ostrowcu, był jedyną podporą duchową i obrońcą robotników.

[3] W 1961 roku został mianowany przez biskupa Jana Lorka honorowym kanonikiem Bazyliki Katedralnej.

搜尋此網誌