Mrthfx

7 Pułk Szwoleżerów-Lansjerów, rekonstrukcja, parada z okazji święta 3 maja w Warszawie

Lansjer nadwiślański i ułan Księstwa Warszawskiego

Lansjerzy podczas szarży

7 Pułk Szwoleżerów-Lansjerów (7 Pułk Lekkokonny) – polska jednostka kawaleryjska na żołdzie francuskim.

Geneza |

W armii napoleońskiej lance popularne stały się dzięki pułkowi jazdy legionowej, który od 1807 zwano Pułkiem Lansjerów Legii Polsko-Włoskiej, od 1808 Pułkiem Lansjerów Legii Nadwiślańskiej. 18 lipca 1811 został wyłączony z Legii Nadwiślańskiej^[1] i stał się 7 Pułkiem Szwoleżerów-Lansjerów Wielkiej Armii Napoleona (jednocześnie sformowano 8 Pułk Szwoleżerów-Lansjerów Tomasza Łubieńskiego, również złożony z Polaków).

Organizacja pułku |

Pułk został zorganizowany według norm francuskich i składał się z 4 szwadronów bojowych po 2 kompanie w każdym, kompanii zapasowej oraz ze sztabu. Skład sztabu był następujący:

1 pułkownik

1 major

2 szefów szwadronu

2 adiutantów majorów

1 kwatermistrz

1 starszy lekarz

1 lekarz

2 młodszych lekarzy

2 adiutantów podoficerów

1 sztabs-trębacz

1 weterynarz

4 rzemieślników

Razem dawało to w sztabie 19 ludzi i 24 konie.

Skład każdej z kompanii |

Skład kompanii był następujący:

1 kapitan

1 porucznik

2 podporuczników

1 starszy wachmistrz

4 wachmistrzów

8 brygadierów

108 lansjerów

1 kowal

2 trębaczy

W kompanii było więc 128 ludzi i 129 koni. Łączny etat pułku miał liczyć zgodnie z tym 43 oficerów i 1000 podoficerów i żołnierzy. Te ramy etatowe zostały przyjęte zgodnie z dekretem Napoleona z 24 czerwca 1808.

Każda kompania dzieliła się na 4 plutony. Każdy szwadron posiadał po jednym plutonie flankierskim, używanym przeważnie do zwiadów, ubezpieczeń i tyralierskiej walki ogniowej z konia. Służba w plutonach flankierskich była szczególnie niebezpieczna a ich żołnierze bardziej niż inni byli narażeni na śmierć czy niewolę.

Kompania wyborcza |

Jako pułk jazdy liniowej posiadał pułk kompanię wyborczą. Taką kompanią wyborczą była pierwsza kompania pułku. Służyli w niej specjalnie dobrani ludzie, przeważnie mający największe doświadczenie, znakomici strzelcy i szermierze. Kompania ta miała stanowić jądro pułku, wokół której miały się zbierać w walce inne pododdziały. Często kompania wyborcza szła na czele szarżującego regimentu i swoją siłą oraz zwartością przełamywała szyki wroga.

Sygnalizacja w pułku |

Lansjerzy nadwiślańscy nie posiadali własnej orkiestry pułkowej, takiej jaką mieli np. szwoleżerowie Gwardii Cesarskiej. W pułku był jeden trębacz brygadier (sztabs-trębacz) i szesnastu trębaczy kompanijnych. Spełniali oni bardzo ważną rolę sygnalizacyjną w czasie walki, to ich sygnały wzywały do ataku, szarży, odwrotu czy zbiórki.

Skład narodowościowy pułku |

Skład pułku był prawie wyłącznie polski. Zgodnie z dekretem cesarskim mieli służyć w nim tylko Polacy (było co prawda kilku Francuzów, ale służyli oni przeważnie na stanowiskach oficerów-płatników i stacjonowali w zakładzie pułku w Sedanie), zresztą w czasie pobytu w Hiszpanii uzupełnienia dla pułku przychodziły wyłącznie z Księstwa Warszawskiego, a więc siłą rzeczy byli to wyłącznie Polacy^[2].

Działania zbrojne |

Pułk lansjerów nadwiślańskich brał udział w walkach we Włoszech, w Niemczech, na Śląsku, w Hiszpanii i we Francji.

Lansjerzy wsławili się szczególnie w bitwach pod Hohenlinden w Bawarii i Albuerą w Hiszpanii. Podczas kampanii hiszpańskiej nazywani byli przez przeciwników „los infernos picadores” (piekielnymi lansjerami), którzy ponieśli tylko jedną porażkę (pod Yevenes w marcu 1809 - przy stosunku sił 10:1 na korzyść Hiszpanów).

Zobacz też |

• Armia Księstwa Warszawskiego


• Historia wojska polskiego


• Lansjerzy


• Szwoleżerowie

Przypisy |

Bibliografia |

• Bronisław Gembarzewski: Rodowody pułków polskich i oddziałów równorzędnych od r. 1717 do r. 1831. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej, 1925.


• Jan Pachoński: Wojskowość polska w dobie legionów i Księstwa Warszawskiego 1795-1815. W: Zarys dziejów wojskowości polskiej do roku 1864. Tom II (1648-1864). Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1966.

p • d • e Armia Księstwa Warszawskiego Ministerium Wojny • Naczelni wodzowie • Wielka Armia • Legia Polsko-Włoska • Legia Nadwiślańska • Chorągiew Konna Gidów Wojska Dywizje przed 1812 1 Dywizja • 2 Dywizja • 3 Dywizja • Dywizja Polska • Dywizja Gdańska 1812 Dywizja Jazdy Rożnieckiego • 4 Dywizja Kamieńskiego • 16 Dywizja Zajączka • 17 Dywizja Dąbrowskiego • 18 Dywizja Kamienieckiego 1813 Dywizja Sułkowskiego • 7 Dywizja Sokolnickiego • 26 Dywizja Kamienieckiego • 27 Dywizja Krasińskiego • Dywizja Dąbrowskiego Pułki piechoty 1 • 2 • 3 • 4 • 5 • 6 • 7 • 8 • 9 • 10 • 11 • 12 • 13 • 14 • 15 • 16 • 17 • 18 • 19 • 20 • 21 • 22 • Pułk Strzelców Litewskich ułanów 2 • 3 • 4 • 6 • 7 • 8 • 9 • 11 • 12 • 15 • 16 • 17 • 18 • 19 • 20 • Pułk Krakusów huzarów 10 • 13 kirasjerów 14 szaserów 1 • 4 • 5 • 21 artylerii artylerii pieszej • artylerii konnej Bitwy z Austrią Grochów • Jedlińsk • Kock • Ostrówek • Radzymin • Raszyn • Toruń • Zaleszczyki II wojna polska Berezyna • Borodino • Borysów • Czirików • Kalisz • Mir • Oszmiana • Smoleńsk VI koalicja Arcis-sur-Aube • Budziszyn • Champaubert • Drezno • Gdańsk • Kulm • Lipsk • Montmirail • Paryż Zobacz: 1 Pułk Szwoleżerów-Lansjerów • 7 Pułk Szwoleżerów-Lansjerów • 8 Pułk Szwoleżerów-Lansjerów • 3 Pułk Eklererów Legia Nadwiślańska: Pułk Piechoty Nadwiślańskiej • 1 Pułk Piechoty • 2 Pułk Piechoty • 3 Pułk Piechoty • 4 Pułk Piechoty Barwa • Mundur