Wacław Piotrowski (malarz) Bibliografia | Linki zewnętrzne | Menu nawigacyjneWarszawa i Mazowsze w...
Polscy malarzeUrodzeni w 1887Zmarli w 1967
4 września1887Warszawie2 czerwca1967malarzpolskiportrecistapejzażystarysownik19071911Warszawskiej Szkole Sztuk PięknychrzeźbęXawerego DunikowskiegomalarstwoKazimierza StabrowskiegoKonrada KrzyżanowskiegoEdwarda TrojanowskiegoStanisława Lentza19101939Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie19191922FrancjiParyżuLondynie1921pejzażeNeapolu1924Wenecji19241926portrecistąolejneakwareloweszkice piórkiemStarego MiastaŁazienekWilanowaXXStefana KostrzewskiegoHaliny KonopackiejAmsterdamieIX Igrzyskom Olimpijskim w Amsterdamie w 1928 rokuMuzeum Narodowego w WarszawieMuzeum Narodowego w KrakowieMuzeum Sportu i Turystyki w WarszawieMinisterstwa Kultury i SztukiBiblioteki Uniwersytetu Warszawskiego
Wacław Piotrowski (ur. 4 września 1887 w Warszawie, zm. 2 czerwca 1967 tamże) – malarz polski (portrecista, pejzażysta, rysownik).
W latach 1907–1911 Studiował w Warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych przy ulicy Hożej, początkowo rzeźbę pod kierunkiem Xawerego Dunikowskiego, a następnie malarstwo pod kierunkiem Kazimierza Stabrowskiego, Konrada Krzyżanowskiego, Edwarda Trojanowskiego i Stanisława Lentza.
Od debiutu wystawowego w roku 1910, był (do 1939 r.), stałym uczestnikiem wystaw i salonów Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie.
W latach 1919–1922 przebywał we Francji, głównie w Paryżu, gdzie brał udział w salonach i wystawach organizowanych przez Société des Artistes Français oraz Société Nationale des Beaux Arts. W tym samym roku wziął udział w wystawie The International Society of Sculptors, Painters and Gravers w Londynie. W 1921 roku miał indywidualną wystawę w Paryżu w Galerie Devambez, z którą był wtedy związany kontraktem.
Później malował pejzaże w Neapolu (1924) i Wenecji (1924 - 1926).
Był portrecistą. W kilku okresach swego życia malował olejne i akwarelowe pejzaże oraz szkice piórkiem z natury, jednak stanowiły one margines jego ulubionej działalności artystycznej, jaką był portret psychologiczny. Na płótnie i kartonie utrwalał zakątki i mury warszawskiego Starego Miasta, pałace, pomniki i drzewa Łazienek oraz Wilanowa. Ale przede wszystkim malował portrety, w tym także portrety ubogich mieszkańców stolicy – woźnych, posłańców, praczek, żebraków i mieszkańców domów noclegowych.
Na przełomie lat 20. i 30. XX wieku znane były i często reprodukowane w polskiej prasie dwa jego portrety sportowe: Stefana Kostrzewskiego w trakcie biegu przez płotki (olej) oraz Haliny Konopackiej podczas pchnięcia kulą (rysunek węglem). Oba portrety były eksponowane w Amsterdamie, w tamtejszym muzeum miejskim, na wystawie Sport w malarstwie, towarzyszącej IX Igrzyskom Olimpijskim w Amsterdamie w 1928 roku.
Był ceniony w okresie międzywojennym, po II wojnie światowej raczej niedoceniany i zapomniany.[potrzebny przypis]
Jego obrazy znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, Muzeum Narodowego w Krakowie, Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie, Ministerstwa Kultury i Sztuki, a rysunki w Gabinecie Rycin Biblioteki Uniwersytetu Warszawskiego.
Bibliografia |
- Wanda Maria Rudzińska, Wacław Piotrowski, "Polski Słownik Biograficzny", wyd. Polska Akademia Nauk, Wrocław 1981, tom 26, s. 518–519.
- Wanda Maria Rudzińska, Warszawa i Mazowsze w twórczości Wacława Piotrowskiego, "Rocznik Mazowiecki", Warszawa 1979, tom 7, s. 311–329 (z ilustracjami)
- Wanda Maria Rudzińska, praca magisterska Twórczość malarska Wacława Piotrowskiego w latach 1910–1939. Zarys monograficzny, napisana pod kierunkiem profesora Andrzeja Jakimowicza i obroniona na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego w 1972.
Linki zewnętrzne |
- www.WaclawPiotrowski.pl
