Lejkówka czerwonawa Spis treści Systematyka i nazewnictwo | Morfologia | Występowanie | Znaczenie |...
GąskowateMykobiota Polski
gatunekgrzybówgąskowatychIndex FungorumtaksonElias FriesPaul KummerSynonimy naukoweWładysław WojewodaniehigrofanicznagrzybniZarodnikiSaprotrofgrzybem jadalnym
| ||
 | ||
Systematyka | ||
Domena | eukarionty | |
Królestwo | grzyby | |
Typ | podstawczaki | |
Klasa | pieczarniaki | |
Rząd | pieczarkowce | |
Rodzina | gąskowate | |
Rodzaj | Bonomyces | |
Gatunek | lejkówka czerwonawa | |
Nazwa systematyczna | ||
Bonomyces sinopicus (Fr.) Vizzini Index Fungorum 159: 1 (2014) | ||
 | ||
Lejkówka czerwonawa (Bonomyces sinopicus (Fr.) Vizzini) – gatunek grzybów z rodziny gąskowatych (Tricholomataceae)[1].
Spis treści
1 Systematyka i nazewnictwo
2 Morfologia
3 Występowanie
4 Znaczenie
5 Gatunki podobne
6 Przypisy
Systematyka i nazewnictwo |
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Bonomyces, Tricholomataceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1818 r. Elias Fries nadając mu nazwę Agaricus sinoppicus. W !871 r. Paul Kummer przenióśł go do rodzaju Clitocybe nadając mu nazwę Clitocybe sinopica, i pod taką nazwą gatunek ten znany był w Polsce. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 2014 r. Alfredo Vizzini, przenosząc go do rodzaju Bonomyces[1].
Synonimy naukowe[2]:
Agaricus sinopicus Fr. 1818
Clitocybe sinopica (Fr.) P. Kumm. (1871
Clitocybe sinopica var. arnoldii Boud. 1904
Clitocybe sinopica var. aureospora Contu 1990
Clitocybe sinopica var. microspora Métrod 1938
Clitocybe sinopica var. putris Raithelh. 1971
Clitocybe sinopica var. rimosa H.E. Bigelow 1985
Clitocybe sinopica (Fr.) P. Kumm. 1871 var. sinopica
Clitocybe sinopica var. torosa Bres.
Clitocybe subsinopica Harmaja 1978
Omphalia sinopica (Fr.) Quél. 1886
Nazwę polską podał Władysław Wojewoda w 2000 r[3]. Po przeniesieniu gatunku do rodzaju Bonomyces obecnie nazwa polska jest już niespójna z nazwą naukową.
Morfologia |
- Kapelusz
Średnica 3-9 cm, kształt młodych owocników łukowaty, później płaski, u starszych lejkowato wklęsły. Powierzchnia gładka, matowa, niehigrofaniczna, u młodych owocników czerwonobrązowa, u starszych wypłowiała, brązowa lub ochrowopomarańczowa. Brzeg gładki, u młodych owocników słabo podwinięty, szybko wyprostowany i pofalowany[4].
- Blaszki
Szerokie, słabo zbiegające, początkowo białawe, potem żółtoochrowe[4].
- Trzon
Wysokość 3-6 cm, grubość 0,5-1,5 cm. Powierzchnia gładka, podłużnie włóknista, tej samej barwy co kapelusz. Jest pełny, u podstawy wyrastają białawe sznury grzybni[4].
- Miąższ
U młodych owocników białawy, u starszych brązowawy. Ma stęchły zapach i mączny smak[4].
- Wysyp zarodników
Biały. Zarodniki szeroko elipsoidalne o rozmiarach 6–8 × 3–4 μm[5].
Występowanie |
Opisano występowanie lejkówki czerwonawej w Ameryce Północnej, Środkowej, Europie i Japonii[6]. W Polsce jest dość częsta[7].
Występuje w lasach iglastych i na ich obrzeżach, w zaroślach, na obrzeżach dróg, w trawnikach, na wypaleniskach. Rośnie na trawie, wśród mchów lub na nagiej ziemi[4][3]. Pojawia się wcześnie, czasami nawet w kwietniu, główny okres występowania to miesiące maj i czerwiec, ale czasami występuje do października[3].
Znaczenie |
Saprotrof[3]. Jest grzybem jadalnym, jednak odradza się jej zbieranie w celach spożywczych, gdyż łatwo ją pomylić z innymi, niejadalnymi, a nawet trującymi lejkówkami[7].
Gatunki podobne |
lejkówka modrzewiowa (Clitocybe vermicularis) – nie posiada mącznego zapachu[4]
lejkówka łuseczkowata (Clitocybe squamulosa) na kapeluszu ma delikatne łuseczki[4]
gąsówka rudawa (Lepista flaccida). Jest większa, ma gęściejsze blaszki i występuje dopiero jesienią[8]
Przypisy |
↑ abc Index Fungorum (ang.). [dostęp 2016-01-07].
↑ Species Fungorum (ang.). [dostęp 2013-04-15].
↑ abcd Władysław Wojewoda: Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003. ISBN 83-89648-09-1.
↑ abcdefg Pavol Škubla: Wielki atlas grzybów. Poznań: Elipsa, 2007. ISBN 978-83-245-9550-1.
↑ Rogers Mushrooms. [dostęp 2016-01-120].
↑ Discover Life Maps. [dostęp 2016-01-10].
↑ ab Grzybland. Lejkówka czerwonawa. [dostęp 2016-01-120].
↑ Till R. Lohmeyer, Ute Kũnkele: Grzyby. Rozpoznawanie i zbieranie. Warszawa: 2006. ISBN 978-1-40547-937-0.
